عکس میگیرم از ضربات شعرهایی که عاشقانه برایت میخواندمو، بی رحمانه بر من فرود آوردی... عکس میگیرم و قاب میکنم صبحی برفی را،که تو در دیدگانم تیرباران کردی! عکس میگیرم ازصدای تو،لبخندت،فریاد و نعره زدنهای بی هنگامت که به شکستنِ آوازم دل میداد... و نشان میدهم به کسی که شعر مرا باعطوفتی ستایش شدنی میخواند... و باریکه ای از ابر،در حیرت لبخندش موج میزند... و اما اینبار تو،در جستجوی حیرت خود باش!!! زنهار که ندانی به کدامین راه متوسل گردی برای به زانو درآوردن احساسات شاعرانه ام... و اما اینبار من،میدانم مقصد کجاست...میدانم همسفر که هستم و چه در توشه ی راه به همراه خود دارم! آه که چه آهنگین وار مینوازد این آرامش...و چه بینوا مسکینی که ره گم کرده باشد،و توان یافتنش در بنیه نیست. به گمانم در همین حوالی راهمان از هم جدا و مقصدمان ناکجاآبادِخیالمان باشد...وچه مسرور میگردم ازینهمه آزادی... دیگر مرا باتوکاری نیست...و چه شادمانه ام که با تو هیچ رهی را،همراهی ام نیست. به خدا میسپارمت... اورا که میشناسی؟! هر چند،به گمانم یادت باشد بارها لابه لای فریادهای بی فریادرسم؛فقط نام او راصدا میزدم... وحال تو را به او میسپارم. به لطف و عنایت و بخشندگی بی حدو اندازه ی وصف ناکردنی اش... باشد که مورد الطاف و رحمت بی کرانش قرار گیری... پس به خدا میسپارمت...آری،فقط به خدا میسپارمت
